Ο αφέντης μου.

Βάζεις τα χέρια στο λαιμό σου

Πνίγεσαι μα δεν πονάς

Δε νιώθεις. Δεν αισθάνεσαι.

Υποφέρεις.

Όχι, όχι ο λαιμός σου.

Τύψεις και Ερινύες έρχονται τα κρύα βράδια

Σε βασανίζουν. Σε προβληματίζουν.

Σε μαστιγώνουν.

Και η καρδιά σου.
Μικρή γυάλινη θεά πέφτει και σπάει σε κομμάτια.
Δακρύζεις. Κλαις.
Πονάς

Και ο εγωισμός μου.
Ένας θνητός που κάνει λάθη.
Παλεύει να νικήσει την καρδιά.
Κερδίζει.

Κι εσύ μόνος.
Πνίγεσαι σε μερικές σταγόνες λήθης.
Θες να ξεχάσεις, να τον νικήσεις.
Μα χάνεις.

Κι αυτός εκεί.
Τον κοιτάς στο θρόνο του.
Τον δοξάζεις κι ας μη θες.
Δειλιάζεις.

Φυλακίζεσαι στην όψη των λέξεων.
Αναιρείς λέξεις που είπες.
Σπας σε κομμάτια.
Αρνείσαι να το παραδεχτείς.

Έχεις τον αφέντη σου.
Σε εξουσιάζει. Τον υπηρετείς.
Κλείνεσαι στο κελί σου.
Πληγωμένη σαν απροστάτευτο παιδί.