Το εγκώμιο στην ατυχία.

Είναι τόσο ευτελής η ουσία του ανθρώπου,
Είναι τόσο ανούσια αυτή η μικρότητα του,
αυτή η μεγαλόπνοη μεγαλομανία του,
που μέρα με την μέρα τον καταπίνει.

Βιάζεται να απορρίψει αξίες,
Κυριευμένος από ένα βέβαιο τίποτα,
Τρομάζει στη θέαση τους,
Δειλιάζει όταν αυτές του ξεγυμνώνονται.

Γεννιέται ελεύθερος και επιλέγει τη σκλαβιά.
Αντικρίζει την αλήθεια, την πληρώνει με ψέμα.
Νιώθει την αγάπη και διαλέγει το μίσος.
Κι όσο για την ευτυχία, κείνη πιότερο από όλα,
βιάζεται να την υποτιμήσει βγάζοντας από την τσέπη του,
ένα χρωματισμένο χαρτονόμισμα.

Κι ύστερα μένει μόνος και ταπεινωμένος,
πλέκοντας το εγκώμιο στην ατυχία.
Άλλοτε, κλαίει, υποφέρει, σκέφτεται.
Όχι, εκείνος δεν έκανε λάθος.
Φταίει η άθλια τύχη του. Αυτή και μόνο.

Οι άνθρωποι έπλασαν το είδωλο της τύχης για να δικαιολογήσουν τη δική τους αβουλία.-Δημόκριτος