Επαφή

Παλεύοντας να δραπετεύσω
χάθηκα σε γνώριμα μονοπάτια μιας άγνωστης πόλης
Αέναα περάσματα καλυμμένα στα φώτα της νύχτας
-αυτής της μικρής ανώριμης κόρης της μέρας, ξέρεις-
Υγρά σοκάκια λουσμένα στο φεγγαρόφως

Κάθε πόρτα που άνοιγα, κάθε δρόμος που ακολουθούσα
με έβγαζε σε εκείνο τον εκκωφαντικά σιγανό ήχο
σε εκείνη την ρεαλιστικά αισχρή παρωδία
-ντυμένη στα λευκά σαν την νεράιδα του χιονιού-
Σε εκείνο το δίχως παρόν μέλλον

Μια αόρατη μορφή ενός γέρου παρελθόντος μ'ακολουθούσε
Ένα επιβλητικό χέρι κατεύθυνε τα αδέξια βήματά μου
Όλοι οι δρόμοι έφταναν εκεί-ναι, εκεί, φαντάσου-
Και το εκεί όλο και περισσότερο φάνταζε πιο ξένο

Ακόμα και αν είχα περάσει ξανά και ξανά
Κάθε φορά ήταν διαφορετική
Κάθε μου ταξίδι για να φτάσω στο ίδιο "εκεί" μοναδικό
Άλλοτε φωτεινό και άλλοτε παγερά σκοτεινό
-δε σου κρύβω, ένιωθα μοναξιά μακριά σου

Και τότε ήταν που είχα ανάγκη το χέρι σου
να μου δείχνει το δρόμο,
να με παρασύρει στα κύματα της παραζάλης
Το βλέμμα σου-γαλανό και δροσερό σαν το πρώτο
καλοκαιρινό αεράκι-να χαϊδεύει τα μαλλιά μου

Τότε ήταν που ήθελα να σε ακούσω,
την γκρίζα σου φιγούρα να μου λέει παραμύθια,
-εκείνα με τους δράκους μου που κάποτε (θα) είχες σκοτώσει-
Τότε ήταν που ήθελα να μ' αγκαλιάσεις έστω για λίγο
τα μαλλιά σου να μπλέκονται ανάμεσα στα δάχτυλά μου

Είχα ανάγκη από το άρωμά σου να διεισδύει στις φλέβες μου
Την ανάσα σου να ρέει καυτή πάνω στο γυμνό μου σώμα
Τον ιδρώτα σου παγωμένο να ψιθυρίζει μυστικά στο αυτί μου
Ένα άγγιγμα,ένα χάδι στην ψυχή, την επαφή,
-τα ρούχα σε κοιτούν αποσβολωμένα,θα 'ρθείς; -εσένα...