Αύριο και ίσως χθες.

Το τότε και το τώρα,δύο έννοιες τόσο μακρυά,
Όμως κάθονται πλάι η μία στην άλλη
Το χθες και το σήμερα, και το αύριο
πέρασε αλήθεια τόσος καιρός;

Χθες μου έλεγες παραμύθια με πριγκίπισσες
Κεντούσες κλωστές στα ατημέλητα μου μαλλιά
Χρωμάτιζες τις λέξεις του κόσμου μου
Άγγιζες με τη σκέψη τα βλέφαρά μου

Σήμερα δεν είσαι εδώ. Λείπεις.
Αυτός που κάθεται απέναντί μου
Δε τον θέλω. Δεν τον ξέρω.
Με τρομάζει η άψυχη μορφή του.

Αύριο θα έρθεις πάλι να με σώσεις.
Το ξέρω ότι θα έρθεις. Το μαντεύω.
Θα είμαι εκεί. Ίσως και εδώ.
Να ανασάνω την ώρα της άνοιξης

Την ώρα που ο ήλιος θα σηκώσει τις χρυσές του ακτίνες
και θα ζεστάνει την παγωμένη μου καρδιά.
Για να γίνει το αύριο χθες και σήμερα...
Σώπα. Δε θέλω να ακούσω. Απλά κράτησε με.