Δεν κινούμαι πια, περιμένω.

Τρέξε ρε. Πάτησε με. Κάνε με ένα με την άσφαλτο.
Εσύ θα με πληρώνεις για άνθρωπο.
Κοίτα με. Είμαι εδώ. Μπροστά σου.
Μια άψυχη σανίδα κρέας. Περιμένω.

Δεν κινούμαι. Έχω πάψει πια να τρέχω.
Δε φοβάμαι το θάνατο. Τη ζωή τρέμω.
Ο θάνατος είναι λύτρωση. Είναι σωτηρία.
Σε τρομάζω; Είναι ανατριχιαστικό, το ξέρω.

Μα, ξέρω κι άλλα που δεν έμαθες.
Που δεν σου είπαν ή δε θέλησες να ακούσεις.
Γι' αυτό φοβάμαι. Ξέρω εσύ κοιμάσαι ήσυχος.
Δεν σε τρομάζει το ταβάνι.

Όμως εγώ δε μπορώ να κλείσω μάτι.
Το ταβάνι μοιάζει απύθμενος ωκεανός
Και εγώ κοιτάζω την επιφάνεια καθώς πέφτω
Βυθίζομαι. Νιώθω ανίκανη να κουνηθώ.

Μοιάζει σχεδόν ξένο όταν είσαι στον πάτο
Νιώθεις μικρός, ανήμπορος. Απλά κοιτάς.
Ένα χάρτινο τσίρκο, ένα θέατρο σκιών
Το θέατρο του παραλόγου.

Ξέρεις μικρές πορσελάνινες κούκλες
απροσπέλαστα νησιά και θολωμένοι πειρατές.
Και εσύ μόνος. Ένας ναυαγός ανάμεσα τους.
Μια κουκκίδα στο χάρτη τους.